ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΙΜΑΤΟΣ

Επισκέφτηκα το Καστελλόριζο για πρώτη φορά στο πλαίσιο του ∆ιεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιµαντέρ, που διοργανώνει εκεί κάθε χρόνο το Ελληνικό Ίδρυµα Ιστορικών Μελετών (Ι∆ΙΣΜΕ). Μέχρι εκείνη τη στιγµή το Καστελλόριζο ήταν για εµένα µια µικρή κουκίδα στο χάρτη. Ήταν ένα µακρύ ταξίδι – εικοσιτεσσάρων ωρών. Αυτό που µε εξέπληξε ευχάριστα ήταν οι τελευταίες τέσσερις ώρες του ταξιδιού, το κοµµάτι από τη Ρόδο έως το Καστελλόριζο. Μέχρι την Ρόδο ήταν ένα τυπικό ταξίδι µε πλοίο στο Αιγαίο, µε δυνατό αέρα, θαλασσοταραχή και αµέτρητα νησιά. Όλα αυτά αλλάζουν από εκεί και πέρα: ο δυνατός αέρας σταµατά, η θάλασσα είναι εντελώς γαλήνια... Το µόνο που βλέπεις είναι από τη µια µεριά του πλοίου το απέραντο γαλάζιο, από την άλλη τα παράλια της Μικράς Ασίας. Χωρίς τον δυνατό αέρα, χάνεται και ο ήχος, που έχεις συνηθίσει να ακούς στο κατάστρωµα. Μια µοναδική σιγή, µια γαλήνη που τη βιώνεις µε όλες σου τις αισθήσεις. Νιώθεις ότι ο χρόνος σταµατά, ότι η κίνηση του πλοίου γίνεται σαν µέσα σε ένα παγωµένο στιγµιότυπο. Οι τελευταίες τέσσερις ώρες είναι λοιπόν οι πιο συγκλονιστικές από όλο το ταξίδι και ξαφνικά εµφανίζεται το Καστελλόριζο. Η άφιξη του πλοίου, που µε απόλυτης ακρίβειας ελιγµούς προσεγγίζει την προκυµαία, είναι το ίδιο αθόρυβη. Το πλοίο της γραµµής καταλαµβάνει σχεδόν ολοκληρωτικά το λιµάνι. Το Καστελλόριζο είναι ένα πολύ µικρό νησί, που σε µαγεύει από την πρώτη στιγµή που το αντικρίζεις από το πλοίο. Πέρα από το λιµάνι του δεν έχει άλλον οικισµό. Είναι πραγµατικά εντυπωσιακό όταν αναλογίζεσαι τους δεκατέσσερις χιλιάδες κατοίκους που είχε µέχρι το 1922. Πού χώραγαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι σε αυτόν τον µικρό τόπο; Τα ίχνη τους βρίσκονται στα ερείπια που είναι διάσπαρτα στον οικισµό. Παρ᾽όλες τις πολλές καταστροφές που έζησε το νησί, το Καστελλόριζο διατηρεί την οµορφιά του και το ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό του ύφος, το οποίο µπορείς να ανακαλύψεις περπατώντας το από τη µια άκρη στην άλλη. 

Ο χρόνος εδώ λειτουργεί διαφορετικά, δεν χρειάζεται να βιάζεσαι για κάτι. Απλά απολαµβάνεις τη στιγµή. Η απουσία του ήχου που κάνει ο αέρας, του έντονου κυµατισµού της θάλασσας, το ανεπηρέαστο από σύννεφα απέραντο γαλάζιο του ουρανού, η απουσία κάθε συνωστισµού εντείνει την αίσθηση, ότι ο χρόνος σταµατά. Αυτή την αίσθηση προσπάθησα να αποτυπώσω στις φωτογραφίες του Καστελλορίζου. Είτε βλέπεις την ανατολή του ήλιου να εµφανίζεται επάνω από τα βουνά της Λυκίας, που είναι τόσο κοντά, είτε τη δύση πίσω από τη Ρω, είτε τις πόρτες και τα σοκάκια που συναντάς στους µοναχικούς περιπάτους, όλα εδώ γίνονται αβίαστα και µε ηρεµία. Το Καστελλόριζο είναι µοναδικό αν µπορέσεις να αφεθείς στη γαλήνη του. Και τότε αναπόφευκτα θα χαθείς στην οµορφιά αυτού του τόπου και θα ταξιδέψεις µέσα στον εαυτό σου. Είναι ένα ταξίδι αυτογνωσίας που πρέπει να πας στο Καστελλόριζο για να το βιώσεις.