Χρίστος Σιμάτος
Φωτογραφία
Εγκαίνια: Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012 | 20.30
Διάρκεια έκθεσης: 21 Φεβρουαρίου - 17 Μαρτίου 2012
ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΧΝΗΣ ΑΘΗΝΩΝ
Γλύκωνως 4, Δεξαμενή, 106 75 Αθήνα, Τ.:+30 210 7213938
Ωράριο λειτουργίας: Τρίτη-Παρασκευή: 11:00-14:30 & 18:00-21:00
Σαββάτο: 11:00-14:30 - Κυριακή: Κλειστά
e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
ΜΑΡΙΟΣ ΣΠΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ / Ζωγράφος, Καθηγητής ΑΣΚΤ
Ο Χ.Σ. είναι ένας καθαρόαιμος Φωτό-Γράφος. Γράφει με το φώς μικρά αφηγηματικά «οπτικά κείμενα». Εκθέτει τον εσώτερο εαυτό, τα σκοτεινά μέρη της συνείδησής του, στο φώς που ακτινοβολεί από τα «ερείπια» της σύγχρονης ιστορίας μας.
Η φωτογραφική του ματιά, χειρουργική, ωθεί το μέσον στα ακραία όρια του, δηλ. την φωτογραφία στην σχεδόν υπέρ-πραγματική της ευκρίνεια. Τοποθετεί τον εαυτό του συμβολικά μέσα σε κάθε αρχιτεκτονικό κτίσμα-κέλυφος-ερειπιώνα που φωτογραφίζει, στο ρόλο του θύματος-θύτη της διελκυστίνδας οικείου-ανοίκειου.
NΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ / Καθημερινή, Τρίτη 6 Μαρτίου 2012
Οι φωτογραφικές συνθέσεις του Χρίστου Σιματου αφηγούνται διαδρομές ζωής μέσα σε κελύφη - κιβωτούς
Οπτικές αφηγήσεις είναι οι φωτογραφικές συνθέσεις του Χρίστου Σιμάτου. Αναπτύσσονται σε μεγάλες επιφάνειες, εμβαπτισμένες σε χρώμα σέπια και ροδί και μαύρο-άσπρο, σαν να μπήκαν και να βγήκαν από κοκκινόχωμα, και καταλαμβάνουν τους μεγάλους λευκούς τοίχους της Αίθουσας Τέχνης Αθηνών. Απέναντι σε αυτές τις γιγαντιαίες ψηφιακές εκτυπώσεις, ένιωσα ότι κατακλύζομαι από κύματα περιέργειας και νοσταλγίας, σαν μια παλινδρόμηση στον χρόνο, τον ιστορικό και τον βιωματικό.
ΤΑΚΗΣ ΚΟΥΜΠΗΣ / Αρχιτέκτων
To ερείπιο, στις φωτο-συνθέσεις του Χρίστου Σιμάτου, δεν συνιστά ένα αρχαιολογικό υλικό μιας παρελθούσης στιγμής. Αποτελεί την αφετηρία για την προώθηση ενός σχίσματος στον διαχωρισμό του παρόντος και του παρελθόντος. Αυτές οι λήψεις επιχειρούν να συμπέσουν απολύτως με την παγίδευση του φωτός, ως εκλάμψεις που επισυμβαίνουν στο όριο συνάντησης των δύο χρόνων. Ακριβώς όπως οι «διαλεκτικές εικόνες» του Βάλτερ Μπένγιαμιν, οι οποίες τίθενται ως ακινητοποιημένες στιγμές μιας εν στάσει διαλεκτικής, στον αστερισμό συνύφανσης του παρόντος και του παρελθόντος. Εν προκειμένω, οι δύο χρόνοι καταγράφονται ταυτόχρονα στο ίδιο κάδρο, ως αινιγματικές σκηνές που πέρασαν απαρατήρητες σε απόμακρους και σκοτεινούς καιρούς.