ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΑΡΟΥΦΑΛΗΣ / Εικαστικός, Καλλιτεχνικός ∆ιευθυντής ∆ΠA

Από το φως στο σκοτάδι, από το σήµερα στο χτες, από τον θόρυβο της ζωής στη σιωπή της απουσίας. Πορεία αµφίδροµη. Τι κι αν κάποτε έσφυζαν από ζωή; Σήµερα στέκουν εκεί ερµητικά κλειστές, µε τους τοίχους τους να σφιχταγκαλιάζουν την ιστορία… Σ’ ένα ταξίδι στο παρελθόν µας καλεί ο Χρίστος Σιµάτος… Στόχος του δεν είναι να παγώσει τον χρόνο αλλά να αποτυπώσει την αίσθηση της στιγµής συντηρώντας τη µνήµη. Το ορατό είναι µόνον το πρόσχηµα. Κάθε κλικ της µηχανής του γίνεται το ίχνος του χρόνου και της εποχής που ζωντανεύει εικόνες ποτισµένες µε τον ιδρώτα τόσων ανθρώπων και την αγωνία τους για τον επιούσιο… Γίνεται αχτίδα που µετεωρίζεται και δονεί το χτες φωτίζοντας ταυτόχρονα κάτι από το εντός του καθενός µας. Οι σχισµές των ξύλινων παραθυρόφυλλων γίνονται δίοδος απ’ όπου το ψυχρό φως διαπερνά σαγηνευτικά τη ζεστασιά του χώρου αγκαλιάζοντας τη σιωπηλή του τάξη. Αναδεικνύει τα σηµάδια του χρόνου στους ταλαιπωρηµένους σοβάδες και τα ξύλινα δάπεδα σαν τα ζωγραφισµένα εσωτερικά του Rembrandt και του Vermeer, προσδίδοντάς τους άλλες διαστάσεις.

Έζησα τη χαρά της φωτογραφικής διαδικασίας, από την ένταση της ανακάλυψης του χώρου έως το µαγικό κλάσµα του δευτερολέπτου της δηµιουργίας… Νοιώθω ακόµη τη σκόνη, τη µυρωδιά, ακούω το τρίξιµο της ξύλινης σκάλας σε κάθε µας βήµα καθώς ανιχνεύαµε µε τη Μαριάννα τα σκοτάδια του, ξάφνιασµα λες απ’ την παρουσία µας που τάραζε για λίγο τη µακροχρόνια ακινησία της. Κοντοστάθηκα, σαν ν’ άκουγα ψιθύρους, φωνές, χτυποκάρδια, περπατησιές και µετά πάλι σιωπές…

Ο φωτογράφος µένει στη σκιά αφήνοντας διακριτικά το φως να έρθει προς αυτόν… Η τεχνική του τελειότητα δεν πνίγει το συναίσθηµα αφού ό,τι αποτυπώνεται στο κάδρο είναι εξ ίσου σηµαντικό µε τα εκτός απ’ αυτό σηµαινόµενα. Κι όσο φωτίζονται οι σκιές τόσο ενεργοποιείται η σύνδεση του χώρου µε το βλέµµα µας προσδίδοντας άλλη αίσθηση στη συνοµιλία τους µε τον χρόνο… Άυλο και υλικό συµπορεύονται, διαχέονται στην ατµόσφαιρα… Οι άδειες καπναποθήκες Παπαστράτου αναδεικνύονται και γίνονται αφορµή για αφύπνιση της συλλογικής µας µνήµης.

Ο Σιµάτος στέκει µε σεβασµό απέναντί τους, τις προσεγγίζει ως προσκυνητής δίνοντας χώρο για να αφηγηθούν την ιστορία τους, µε πρωταγωνιστές παρόντες κι απόντες. Για να συνθέσουν το δικό τους επιµύθιο…