ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ / Καθημερινή, 15 Νοεμβρίου 2017

Aπέναντι στα φωτογραφικά έργα του Χρίστου Σιμάτου, όλα τοπία με βουβή μεγαλοπρέπεια, στέκεται κανείς απέναντι και σε ένα από τα ερωτήματα που πρέπει να γεννά η τέχνη. Και αυτό μπορεί να είναι η δύναμη επιρροής αλλά και ο βαθμός διείσδυσης. Ο Χρίστος Σιμάτος καθώς προχωρεί εξελίσσοντας τη φωτογραφική ματιά του έχει εστιάσει τα τελευταία χρόνια σε μια ερμηνεία του ελληνικού τοπίου. Στη νέα του έκθεση, στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών (έως 2/12), επιχειρεί τη διατύπωση μιας θέσης, που στα δικά μου μάτια δεν είναι μόνο καλλιτεχνική. Μπροστά στα υψηλής ευκρίνειας έργα του, με απόσταση από τη ρεαλιστική αποτύπωση και με έμφαση στη λεπτομέρεια, ο Χρίστος Σιμάτος επιχειρεί μια επανασύνδεση με τις βασικές φιλοσοφικές συντεταγμένες του τοπίου, όπως, ιστορικά, ανέδειξαν άλλοι πρωτοπόροι της ελληνικής φωτογραφίας από τη Nelly’s και τον Σπύρο Μελετζή έως τον Κώστα Μπαλάφα και τον Τάκη Τλούπα. Αλλά την επανασύνδεση, που απλώς προκύπτει και δεν είναι επινοημένη, την προτείνει με μια αυθύπαρκτη και σύγχρονη ματιά.

Με αυτούς τους όρους, μια ατομική έκθεση καλλιτεχνικής φωτογραφίας μπορεί να είναι και κάτι ευρύτερο από το άθροισμα και το εκτόπισμα των έργων που την αποτελούν. Στέκομαι στα όρη της Ροδόπης, στο τοπίο της Δράμας, στο Παγγαίο, στις Πρέσπες. Στη φωτογραφία του τοπίου γύρω από το Σούνιο, ο Χρίστος Σιμάτος εμβαθύνει σε βαθιές συνηχήσεις του αττικού τοπίου με έναν τρόπο σχεδόν σεφερικό και χωρίς αμφιβολία άχρονο. Με μια άλλη θεώρηση, η έκθεση αυτή με έκανε να σκεφθώ τη διάχυτη ανάγκη μιας νέας ηθικής πάνω στην πατριδογνωσία με οδηγό όχι τη γεωγραφία ή την ιστορία, αλλά την ίδια τη φιλοσοφική αφετηρία του αυτοπροσδιορισμού απέναντι στη ροή του πολιτισμικού αποτυπώματος.