ΜΑΡΙΟΣ ΣΠΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ / Ζωγράφος, Καθηγητής ΑΣΚΤ
Ο Χ.Σ. είναι ένας καθαρόαιμος Φωτό-Γράφος. Γράφει με το φώς μικρά αφηγηματικά «οπτικά κείμενα». Εκθέτει τον εσώτερο εαυτό, τα σκοτεινά μέρη της συνείδησής του, στο φώς που ακτινοβολεί από τα «ερείπια» της σύγχρονης ιστορίας μας.
Η φωτογραφική του ματιά, χειρουργική, ωθεί το μέσον στα ακραία όρια του, δηλ. την φωτογραφία στην σχεδόν υπέρ-πραγματική της ευκρίνεια. Τοποθετεί τον εαυτό του συμβολικά μέσα σε κάθε αρχιτεκτονικό κτίσμα-κέλυφος-ερειπιώνα που φωτογραφίζει, στο ρόλο του θύματος-θύτη της διελκυστίνδας οικείου-ανοίκειου.
Η «ανοίκεια οικειότητα» λοιπόν, των ερειπωμένων κατοικιών του Λαυρίου που
Απα-Θανατίζει ανήκει στις «αποκλίνουσες ετεροτοπίες» όπως τις ονοματίζει ο Μισέλ Φουκώ. Καταγράφοντας τον χρόνο της ερήμωσης, της καταστροφής και τέλος του θανάτου των «κιβωτών μνήμης» (κατοικίες) που υπήρξαν στο απώτερο παρελθόν έργα ανθρώπων, άρα κυψέλες ζωής και δημιουργίας.
Η φωτογραφία μπορεί να καθυστερήσει τον θάνατο, όχι όμως να τον αποτρέψει. Η παροντική φωτογραφική λήψη από τον Χ.Σ. μιας ερειπωμένης κατοικίας δημιουργεί ένα ανοίκειο θέαμα καταστροφής που δεν μπορεί να χωρέσει την στιγμή ολόκληρη. Παγώνει την δεδομένη στιγμή (λήψης), και αφήνει την αφή του χρόνου πάνω στα πράγματα να «μιλήσει», να αφηγηθεί, να ανασύρει συναισθήματα και αισθήσεις από το παρελθόν στην οθόνη της μνήμης του θεατή.
Ο Χρίστος Σιμάτος γνωρίζοντας, νομίζω, αυτή την λειτουργία προλαβαίνει τον θεατή
εν-θέτοντας στα ανοίγματα των ερειπωμένων κατοικιών (παράθυρα, πόρτες κλπ) ασπρόμαυρες φωτογραφίες του παρελθόντος χρόνου, τότε που τα ερείπια ήταν οικίες δηλ. κυψέλες ζωής. Στις έγχρωμες απεικονίσεις των ερειπίων του σήμερα, βάζει με αριστοτεχνικό τρόπο να «κατοικίσουν» ασπρόμαυρες φωτογραφίες από τον παρελθόντα χρόνο, μετατρέποντας τα σημερινά ερείπια σε λειτουργικά καταφύγια ζωής των παρελθόντων κατοίκων τους.
Αυτή η παράδοξη συν-ύπαρξη στο ίδιο φωτογραφικό έργο του έγχρωμου νεκρού παρόντος με το ασπρόμαυρο ζωντανό παρελθόν, δημιουργεί ένα λαλίστατο «οπτικό κείμενο»-σώμα, όπου ο χρόνος «υλοποιείτε» σε μία Συν-Χρονική αφήγηση, γεμάτη συναίσθημα και νοσταλγία.
Θεωρώ λοιπόν, ότι οι νέες εικαστικές αναζητήσεις του Χ.Σ. ευδοκίμησαν. Επειδή κατασκεύασαν με επιστημονική ακρίβεια, όσων αφορά την εκτέλεση, ένα «οπτικό-κείμενο» προς ανάγνωση μέσα στις ρωγμές του παρόντος χρόνου. Οι φωτογραφίες του Χ.Σ. αφηγούνται την παρηγορητική «ιστορία» της κατασκευής του μέλλοντος μας, μέσα απ’ το Συν-Χρονικό ζύμωμα του ερειπωμένου παρόντος με το ζωντανό παρελθόν, στον ατέρμονο κύκλο της αέναης επαναφοράς.
Οι «διαλεκτικές εικόνες» του Βάλτερ Μπέντζαμιν βρήκαν ένα σύγχρονο εικαστικό εκφραστή τους. Καλό ταξίδι Χρίστο.