Είχα ακούσει πολλά για τη Βίνιανη, την ιστορία της, την τοποθεσία ψηλά στα βουνά, αλλά αυτό που με έκανε να θέλω να την επισκεφτώ περισσότερο είναι το γεγονός ότι είναι εγκαταλελειμμένη. Οι κάτοικοι της την άφησαν και ίδρυσαν τη Νέα Βίνιανη σε πιο πεδινό μέρος, σίγουρα πιο εύκολο για την καθημερινότητα.
Ο δρόμος προς τη Βίνιανη περνάει μέσα από ψηλά βουνά και βαθιές χαράδρες για να καταλήξει στη μαγική τοποθεσία που είναι χτισμένη. Το χωριό απλώνεται αμφιθεατρικά στην πλαγιά και βλέπει απέναντι τις διαδοχικές σειρές των βουνών να χάνονται από τα διερχόμενα σύννεφα. Πέτρινα σοκάκια που κατεβαίνουν απότομα, μισογκρεμισμένες μάντρες, μισάνοιχτες πόρτες. Μόνο ο ήχος του ανέμου σπάει τη σιωπή που κυριαρχεί. Η καθημερινότητα δε θα ήταν εύκολη και σε αυτό καταλαβαίνω έναν από τους λόγους που οι κάτοικοι μετέφεραν τον οικισμό τους σε ένα πιο πεδινό μέρος.
Τα σπίτια του χωριού παρά την εγκατάλειψή τους είναι σε καλή κατάσταση, αρκετά είναι ακόμη κλειδωμένα σαν να έχουν μόλις φύγει οι ένοικοι. Περπατώντας στα έρημα σοκάκια μια πράσινη πόρτα μου τράβηξε την προσοχή. Ήταν μισάνοιχτη και οδηγούσε σε μια μικρή εσωτερική αυλή. Το πράσινο χρώμα της πόρτας επαναλαμβανόταν και στην κεντρική είσοδο του σπιτιού. Πλησιάζοντας, ανοίγοντας το δεξιό φύλο τις δίφυλλης πόρτας, βρέθηκα μπροστά σε ένα μωβ δωμάτιο. Το φως του ήλιου έμπαινε από την ανοιχτή πόρτα και έκανε το χρώμα του τοίχου να λάμπει. Μέσα στο δωμάτιο μια πεσμένη καρέκλα, ένα τραπέζι, δύο πουκάμισα να στέκονται ακόμα στην κρεμάστρα τους. Αριστερά και δεξιά, μια πόρτα ανοιχτή, μια πόρτα κλειστή και στο βάθος, επάνω από το τραπέζι, ένας μικρός φεγγίτης να ρίχνει λίγο φως. Στάθηκα εκεί στην είσοδο αρκετή ώρα και παρατηρούσα αυτό το παιχνίδι του χρώματος με το φως. Μετά την καταγραφή αυτής της μαγικής εικόνας προχώρησα προς το εσωτερικό. . .
Κάθε φορά που επισκέπτομαι τέτοιους χώρους λειτουργώ με ένα πολύ προσεχτικό βλέμμα, δε διαταράσσω το περιβάλλον τους. Πολλές φορές δεν προλαβαίνω να επισκεφτώ έναν τόπο δεύτερη φορά και να τον βρω όπως τον άφησα. Ο χρόνος, η φύση και ο άνθρωπος αφήνουν τα σημάδια τους, μετατρέποντάς τον σε ένα πληγωμένο κουφάρι. Για την ώρα το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να φωτογραφίζω προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να διασώσω μια μνήμη που σταδιακά χάνεται.
Χρίστος Σιμάτος