ΝΕΛΛΗ ΑΜΠΡΑΒΑΝΕΛ / Καθημερινή, Σάββατο 11 Απριλίου 2009
Το εγκαταλελειμμένο κτίριο έχει μια ιδιαίτερη αύρα. Μέσα στη σιωπή, η φθορά και τα ίχνη μιας περασμένης ζωής χτίζουν πιθανές ιστορίες για έναν ξεχασμένο τόπο. Σε μια εκδρομή στην Πάρνηθα, ένα τέτοιο κτίριο κίνησε αμέσως την προσοχή του καλλιτέχνη Χρίστου Σιμάτου, πρόσφατου αποφοίτου της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Η ανακάλυψη ενός ερειπωμένου παλαιού σανατόριου απέκτησε ιδιαίτερη σημασία για τον καλλιτέχνη, η δουλειά του οποίου συνδέεται με την αναζήτηση και την παρουσία εσωτερικών χώρων και του ίχνους που αφήνει μέσα τους η παρουσία των ανθρώπων.
Οι φωτογραφίες του Σιμάτου από το πρώην σανατόριο εκτίθενται τώρα στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών, υπό τον γενικό τίτλο «Οικείο Ανοίκειο». Πρόκειται για πανοραμικές λήψεις που καμπυλώνουν και σαρώνουν τον χώρο σε ένα και μοναδικό επίπεδο, αναπτύσσοντας ένα οπτικό πεδίο που το μάτι αδυνατεί να δει στην πραγματικότητα. Ο διάδρομος, η σκάλα και η πόρτα αποτελούν αγαπημένα στοιχεία στις φωτογραφίες του Σιμάτου, καθώς αυτά τα περάσματα φαίνεται να τον απασχολούν συνεχώς σε εικόνες που εμμένουν στην ανάδειξη της κάθε λεπτομέρειας, όσο και μεγάλες να είναι. Ο ξεφτισμένος τοίχος, τα γυμνά θεμέλια, τα χαλαρά δοκάρια, όλα μαρτυρούν μια ξεχασμένη ιστορία ενός ξεχασμένου χώρου.
Για τον Σιμάτο, «το μεγάλο μέγεθος αυτού του εγκαταλελειμμένου κτιρίου, οι χαοτικοί διάδρομοι και η φθορά σε κάθε σημείο του, αποδίδουν στο εγκαταλελειμμένο κουφάρι μια ζωγραφικότητα, επιτρέποντας ματιές εικαστικές».
Οι πιο ενδιαφέρουσες εικόνες όμως παρουσιάζονται τεμαχισμένες, αποτελούμενες από ορθογώνιες φωτογραφικές «ψηφίδες», που τραβούν το κοινό ακόμη πιο κοντά στο έργο. Στόχος, άλλωστε, του καλλιτέχνη είναι «κάθε κομμάτι να μπορεί να σταθεί μόνο του, αλλά ταυτόχρονα να προκαλεί τον επισκέπτη να συνθέσει όλα τα στοιχεία μαζί, καλύπτοντας τα κενά»...
«Κατά τη διάρκεια του μεταπτυχιακού μου, ερευνούσα διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους θα μπορούσα να παρουσιάσω αυτούς τους αρχιτεκτονικούς χώρους». Πέρα από τη διάσπαση των εικόνων, η λύση βρέθηκε και «στην ποιότητα, την ευκρίνεια της φωτογραφίας, τα πρωταρχικά κομμάτια της συγκεκριμένης δουλειάς». Ο Σιμάτος θέλει το κοινό του να ανακαλύπτει πράγματα, θέλει ο χώρος που παρουσιάζεται μπροστά του σαν επίπεδη φωτογραφία να μην είναι πια ξένος. Άλλωστε, η γυαλιστερή υφή των φωτογραφιών επιτρέπει στον επισκέπτη να διακρίνει τον εαυτό του μέσα σε αυτές τις ονειρικά πανοραμικές εικόνες. Και έτσι ίσως, μετατρέπει το «ανοίκειο» σε «οικείο».../p>