NΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ / Καθημερινή, Τρίτη 6 Μαρτίου 2012

Οι φωτογραφικές συνθέσεις του Χρίστου Σιματου αφηγούνται διαδρομές ζωής μέσα σε κελύφη - κιβωτούς

Οπτικές αφηγήσεις είναι οι φωτογραφικές συνθέσεις του Χρίστου Σιμάτου. Αναπτύσσονται σε μεγάλες επιφάνειες, εμβαπτισμένες σε χρώμα σέπια και ροδί και μαύρο-άσπρο, σαν να μπήκαν και να βγήκαν από κοκκινόχωμα, και καταλαμβάνουν τους μεγάλους λευκούς τοίχους της Αίθουσας Τέχνης Αθηνών. Απέναντι σε αυτές τις γιγαντιαίες ψηφιακές εκτυπώσεις, ένιωσα ότι κατακλύζομαι από κύματα περιέργειας και νοσταλγίας, σαν μια παλινδρόμηση στον χρόνο, τον ιστορικό και τον βιωματικό.

Ο Χρίστος Σιμάτος επιστρέφει με αυτήν την έκθεση και πάλι όχι μόνον ως ένας αρχαιολόγος της μνήμης, αλλά και ως σκαπανέας μιας ενιαίας αντίληψης του χρόνου. Συνθλίβει και επανενώνει θραύσματα από κύκλους ζωής και, μέσα από τα χαλάσματα κατοικιών με σκιές που μακραίνουν. Παρατηρώντας τα έργα του Χρίστου Σιμάτου, στέκεται κανείς μετέωρος σε ένα κενό χρόνου. Προσπερνά τον ρομαντισμό των ερειπίων, ευθύς μόλις αντιληφθεί ότι τα οπτικά αυτά αναπτύγματα δεν χαϊδεύουν τα σπαράγματα των σπιτιών, αλλά ξεκλειδώνουν υπαρξιακά και θεμελιώδη ερωτήματα. Γι’αυτό, οι συνθέσεις του Χρίστου Σιμάτου μετατρέπονται σταδιακά σε επώδυνα ανάγλυφα της πορείας προς την απώλεια σε σπειροειδή τροχιά. Ανελκύονται τα πρόσωπα των τεθνεότων από παλιές φωτογραφίες και οικογενειακά λευκώματα και εγκαθίστανται σε περίοπτη θέση ως βωμοί εστεμμένοι ήρωες πάνω σε ξεκοιλιασμένες κάμαρες που βλέπουν τον ουρανό. Συνδέονται οι γενιές. Φιγούρες του 1900, με λευκές ποδήρεις εσθήτες, συμπλέουν με γυναικείες μορφές του 1965. Ομοίως, ο κόσμος του αγρού ανασαίνει δίπλα στην αστική οικογένεια. Ο Χρίστος Σιμάτος προχωράει τη δουλειά του με ένα σημαντικό σχόλιο πάνω στον χρόνο, στη φθαρτότητα και την αθανασία, χωρίς διάθεση εξωραϊσμού.